♥ یه نقابدار تنهای تنها ♥

گاهگاهی دل من میگیرد...

بیشتر وقت غروب

آن زمانی که خدا پر از تنهاییست و اذان در پیش است...

من وضو خواهم ساخت 

از خدا خواهم خواست که تو تنها نشوی 

و دلت پر ز خوشیهای دمادم باشد...

 این عکسارو با یکی از یهترین دوستام گرفتم...امیدوارم خوشت بیاد

راستی بهم بگو کدومش قشنگ ترینه...لطفا نظر فراموش نشه !

. . .

ادامشونو تو ادامه مطلب ببین...(نظر)

خسته شدم مثه یه بازیکن فوتبال که ده تا بازی تو ده روز اونم نود دقیقه ای بازی کرده باشه...

ولی من که فوتبالیست نیستم...خستگی من از چیزای دیگه ایه . . .

 نمایشنامه ی دروغ شیرین

صحنه اول

صحنه درون یک رستوران است. دو میز برای یکی دو صندلی و برای دیگری سه صندلی درون صحنه است. حامد و کامی روی میز سه نفره اند. همه در حال حرف زدن با یکدیگرند که شهاب وارد صحنه می شود کنار حامد و کامی می نشیند. بعد از لحظاتی مهدی و پدرش وارد می شوند و روی میز دیگر می نشینند.

شهاب: ههههه...شما چَکار می کنید؟

حامد و کامی مات و مبهوت به او خیره می شوند.

شهاب: سلام...سلام کردم...ببخشید دیر شد

کامی: چه سلامی؟ چه علیکی؟ مثل همیشه با نیم ساعت تاخیر...

بقیشو تو ادامه مطلب بخون...نظر یادت نره...اگر هم خواستی اجرا کنی ذکر منبع یادت نره !

 دلم تنگه شده واسه خیلی چیزا...چیزای کوچیک...چیزای بزرگ...چیزای متوسط...خلاصه دل تنگیم دیگه...

می خوای بقیشو بخونی بیا ادامه مطلب

...جون من نظر یادت نره...

سلام 

این عید بزرگ رو تبریک می گم...

( وای چه قدر من خوش حالم)

راستی یادتون نره واسه سلامتی و البته ظهور آقا دعا کنید

 سلام 

می خوام یه کم باهات درد دل کنم....

اگه حال درد دل خوندن داری بیا ادامه مطلب و نظر یادت نره...

سر كلاس ادبيات معلم گفت :                                 

                                فعل رفتن رو صرف كن

                گفتم : رفتم...رفتی...رفت

                ساكت شدم ،خندیدم ،

                ولی خنده ام تلخ شد...                       

معلم داد زد : خوب بعد ؟ ادامه بده...

                            من گفتم : رفت...رفت...رفت

                           رفت و دلم شكست...غم رو دلم نشست

                           رفت و شاديم مرد...

                           شور و نشاط رو از دلم برد                                                             

رفت...رفت...رفت...

                           عشق یعنی . . .

عشق يعنی با غم الفت داشتن

            سوختن با درد نسبت داشتن

                    عشق دريک جمله يعنی انتظار

                                انتظار روز رجـــعت داشتن

                                   عشق يعنی مستی و...

ادامشو برو تو ادامه مطلب (نظر یادت نره)

 اینا عکساییه که خیلی دوسشون دارم...

...

و...(ادامه مطلب)

 هشدار، نوک پرنده را 

هرگز مبند

با بالهایش آواز خواهد خواند

پر و بالش را در هم مشکن

با آواز خواهد پرید تا اوج کهکشان

لبان شاعر را مبند...

نصرت رحمانی

( هشدار ، لبان نقابدار را هرگز مبند... )

 هم دیدنی بودی

هم خواستنی بودی

هم چیدنی بودی 

هم باغچمون گل داشت

زنجیر می خواستم 

دستاتو بخشیدی

از من تا اون دستات

هر دره ای پل داشت

پل بود اما ریخت

پل بود اما مرد

عمر منم قد

عشقت تحمل داشت

هر روز پاییزه

هر هفته پاییزه 

هر ماه پاییزه

هر سال پاییزه

پنهونم از چشمات 

ماه پس ابرم 

من کاسه ی صبرم

این کاسه لبریزه

آروم نمی گیرم

از دست زنجیرم

بی عشق می میرم 

من روز دیدارم 

از دوستی پر من 

از دوست دلخور من

آجر به آجر من 

من پشت دیوارم

لعنت به این دیدار 

لعنت به این دیوار

لعننت به این آوار 

من زیر آوارم

هر روز پاییزه

هر هفته پاییزه 

هر ماه پاییزه 

هر سال پاییزه

پنهونم از چشمات 

ماه پس ابرم

من کاسه ی صبرم

این کاسه لبریزه

می دونم اصلا قشنگ نبود...پس اگه قشنگ نیست...چرا اینجا نوشتمش؟...اولا خودم خیلی دوسش دارم...دوما این شعر یکی از شاهکار های محسن چاوشیه...و فقط با صدای خودش قشنگه...حتما برو بگیر گوشش کن...پشیمون نمی شی...آره...شک نکن

راستی اسمش هر روز پاییزه ست!!

 سلام 

حال شما خوبه؟ چه خبرا؟ چی کارا می کنید؟

حالا اگه از من بپرسی تو چی؟ تو چه خبر؟ تو چی کارا می کنی؟

یواشکی میگم یه کوچولو دلم گرفته...شایدم بیشتر از یه کوچولو...

حالا میگی از چی؟ میگم همه چی.  همه چیه همه چی هم که نه ولی از خیلی چیزا. مثلا:

از بی مهریای دختر خوشگل محلمون که منو دیوونه کرده هر وقت هم که می بینمش مثل سگ بی محلم میکنه...

از رفقای بی مرامی که تو بازی فوتبال در حالی که من دارم با تمام وجود بازی می کنم زمینو خالی میکنن...

از شوخیا و مسخره بازیای هم کلاسیام که میرن رو عصابم...

از کارای احمقانه ی دختر عموم که منو تو دردسر انداخته...

از حرفای قلمبه سلمبه ی داداش کوچیکه با اون قد 125 سانتیش که میزنه و من از کوره در می کنه...

از گیرای بی خودی مامان و بابا که اعصابمو خورد می کنه ولی حرفی نمی زنم...

از بی وفاییای عمو کوچیکه که تازه زن گرفته...

از وقت نشناسی دوست دماغ گنده ی درس نخونم...

از جواب ندادنای دوستان اینترنتی که منو به خودشون وابسته کردن...

یا شاید از آهنگای خفن محسن چاوشی که با اون صدای خسته منو می بره فضا...

دیگه چیزی به ذهنم نمی رسه....شاید بگی اینا که چیزای مهمی نیست!

اون وقت من میگم چرا واسه من خیلی مهمه...خیلی!

اما خوشحالم...ازچی؟

از اینکه یکیو دارم که هر وقت دلم گرفت باهاش حرف بزنم...اونم به حرفای گوش می کنه...همیشه هوامو داره

همیشه کمکم می کنه و همیشه هست...

آره درست فهمیدی      خدا     رو میگم....

 روزگار ما وفا با ما نداشت

طاقت خوشبختی دل ما را نداشت

پیش پای ما سنگی گذاشت

بی خبر از مرگ ما پروا نداشت

آخر این غصه هجران بودو بس

حسرت رنج و فراوان بودو پس......

  دردهای من 

جامه نیستند، تا زین در آورم

  نعره نیستند

تا ز نای جان برآورم

چامه و چکامه نیستند

   تا به رشته ی سخن در آورم

درد های من نگفتنی. . .